Pokémon Destiny Begins...

[Lynniana Densetsu]

"Tenya, gebruik je vlammewerper!" Riep ik.
Mijn allereerste Pokémon, Torchic, met de bijnaam Tenya, gehoorzaamde meteen, en een hete straal vuur kwam uit zijn snaveltje, zo heet dat ik de hitte zelfs kon voelen.

Het jaarlijkse festival van Mossdeep City was bezig, het festival die vóór de dag was dat de nieuwe jonge trainers van de stad hun Pokémon reis gingen beginnen.
De trainers die al Pokémon hadden, konden deel nemen aan dit festival. Het was namelijk een hele marathon waarin de jonge trainers Pokémon gevechten deden, en de hele stad was erbij.
Ik dus ook, en deed zelfs mee, samen met Tenya.
Ik had al gauw de smaak te pakken, en kon me haast niet voorstellen dat ik eerst nerveus op een krukje zat te wiebelen in de wachtkamer - of eigelijk een huis van iemand - om mijn eerste officieele Pokémon gevecht.

Mijn tegenstander was mijn allerbeste hartsvriendin, Jane, die tegen haar Numel riep dat die de aanval moest ontwijken.
Numel ontweek op het laatste nippertje de vlammewerper van Tenya, en kreeg meteen daarna het comando dat hij een tackle aanval moest doen.
"Tenya, gebruik dubbelteam!" Riep ik meteen.
Tenya gebruike dubbelteam, waardoor er ineens een heleboel Tenya's om Numel heen stonden, die verward rondkeek.
"Gebruik vlammewerper tegen de hele dubbelteam!" Riep Jane haar Pokémon toe. Numel deed het, en helaas voor mij werkte het.
Gelukkig had mijn Torchic niet veel schade opgelopen, waardoor het gevecht nog niet afgelopen was!
Ik reageerde snel. "Gebruik eerst behendigheid, en doe dan een tackle aanval!"
Ik keek toe - althans, probeerde - hoe Tenya zich vlug over het gevechts terrein voort bewoog in de richting van Numel, en doel trof met tackle.
Numel schoof een eind naar achteren.
"En nu een vlammerwerper, Tenya!" Ik hoopte maar dat het werkte; vuur aanvallen haalden niet veel uit tegen vuur Pokémon, het gevecht was daarom erg moeilijk!
Tot mijn verbazing was het erg doeltreffend; Numel had veel schade opgelopen, en verzamelde al zijn kracht om weer moeizaam op de staan.
"Hou vol Numel! Ik weet dat je het kan!" Riep Jane bemoedigend toe. En dat hielp, want Numel leek weer helemaal terug te zijn.
"Goed zo! Doe vuurschot!"
"Numel!!!" Riep Numel, en opende zijn mond en een schot van vuur kwam eruit.
Ik reageerde te laat toen ik "Ontwijk, Tenya!" riep, dus Tenya werd geraakt.
Tenya lag snel ademend op de grond. "Sta op Tenya! Je kan dit gevecht winnen!" Gilde ik, vanaf de andere kant.
Tenya opende zijn ogen, sprong op, en wachtte ongeduldig op mijn comando. Numel deed hetzelfde...
"VLAMMENWERPER!" Riepen Jane en ik tegelijk.
Op het zelfde moment deden Numel en Tenya hun vlammenwerper, en de twee heten stralen botsten tegen elkaar, wat voor een kleine explosie zorgde.
We konden niets zien, Jane en ik, zelfs de toeschouwers en de Pokémon zelf niet, door het rook.
Toen het rook eindelijk optrok, stonden Numel en Tenya tegen over elkaar.
Er heerste een stilte, vol spanning, en alle toeschouwers keken geboeit toe.
Zelfs Steven, de man van een jaar of twintig die Pokémon stenen verzamelde en bestudeerde en goed was in Pokémon gevechten, keek haast nagelbijtend toe, die al heel wat gevechten gewend was. Jane en ik kregen les van hem in gevechts strategieën, en ik ook over de stenen, Jane niet, zij vond dat niet zo intresant en het boeide haar niet echt, zei ze.
Op trillende pootjes stonden de Pokémon nog steeds tegen over elkaar, het leek wel alsof er uren voorbij vlogen, terwijl het slechts enige secondes waren.
Uiteindelijk viel Numel van vermoeidheid op de grond.
Het was eerst nog steeds stil, maar van het een of andere moment barstte een luid gejuich en gejoel uit; ik had gewonnen!
Jane snelde zich naar haar Numel toe, die moe zijn oogjes opende.
"Je hebt het fantastish gedaan Numel, je bent de beste." Hoorde ik haar zeggen, met iets van trotsheid in haar stem, dat dacht ik te horen tenminste. Ze pakte haar Pokéball van haar riem, en leit Numel terug keren.
Ik liep naar Tenya toe, pakte hem op, en omhelsde hem blij.
"Je deed het helemaal te gek, Tenya!" Riep ik trots uit. "We hebben gewónnen!" Het laatste woord, gewonnen, riep ik uit alsof dat het beste woord van de hele wereld was.
Ik liet Tenya terug keren in zijn Pokéball, de drukte van de toeschouwers zou niet goed voor hem zijn op dit moment, en ik zou hem zo naar het Pokémon Center brengen.
Jane liep naar me toe, en was in een paar passen bij me.
"Gefeliciteerd, Lynniana." Zei ze.
"Bedankt." Antwoorde ik. "Het was een geweldig gevecht, jij had net zo goed kunnen winnen als ik." Voegde ik er aan toe.
Ze knikte, en grinnikte. "Zou kunnen, maar waar het nu om gaat is dat jij gewonnen hebt!"

Offtopic:
Dat was mijn eerste stukje! ^^

[olivia]

''Aah! Taillow! Je hebt er nog een gevonden!''. De Taillow landde voor Olivia's neus, met een besje in haar bek. ''Goed zo! Braaf meisje!''. Ze nam het besje uit haar bek en aaide haar. De Taillow tjirpte vriendelijk en ging op Olivia's schoot zitten. ''Olivia! Je moet nu echt gaan! Zometeen kan je geen ding meer zien van het festival in Mossdeep!''. ''Maar ik heb toch niets te maken met Mossdeep?!'', riep Olivia terug naar haar moeder, vanuit de tuin. ''Dat is toch de eerste stad die je tegenkomt ne?! Of ga je achterstevoren lopen?!''. ''Ach mens!''. ''NIET ACH MENS!''. Haar moeder komt naar buiten lopen. Precies op hetzelfde moment beginnen ze te lachen. ''Mens?!'', roept haar moeder uit. ''Ahuh'', zegt Olivia lachend. ''Ga nou maar, anders kom je echt te laat''. Ze geeft haar dochter een kus op der wang, en Olivia loopt weg. ''Taillow, wij zijn onafscheidelijk!'', roept Olivia uit. ''Prie prie!'', tjirpt Taillow terug, vanaf haar schouder. ''Taillow, mag ik....20 bottles of beer on the wall?''. Taillow tjirpt en begint: ''Prie prie prieprie prie prie prie prieprieeeeeeee!'', en Olivia zingt: ''20 bottles of beer on the wall!''

Even later komen ze aan bij Mossdeep. ''Gelukkig kwam die man met een bootje langs, Mossdeep ligt midden op water!'', roept Olivia uit, terwijl ze de stad bekijkt. ''Prie prie priepria'', zeg Taillow met een schuin hoofd. ''Ja , tis wel verlaten..het festival is vast al over!'', zegt Olivia teleurgesteld. ''Maar ze hebben wel een gym!'', vervolgd Olivia terwijl ze op een Gym wijst. '' Hebben jullie die dan niet?''. Olivia draait zich om en ziet een jongen staan. ''Nee, ik kom van Lilycove'', antwoord Olivia. ''Dan heb je vast wel zin in een pokemongevecht!'', zegt de jongen enthousiast. ''Ja hoor'', antwoord Olivia, en het vechten begint.

''Taillow, Quick attack en daarna Peck!''. Taillow schiet alle kanten op en gebruikt Peck de Poochyena van de jongen. De Poochyena valt achterover, maar komt weer omhoog. ''Poochyena, Bite!''. De Poochyena stuift op Taillow af. ''Taillow ontwijk!'', roept Liv uit, maar de Taillow is al geraakt. Ze blijft even ondersteboven liggen maar rolt om en gaat weer staan. ''Goed zo Taillow!'', zegt Olivia blij. ''Taillow! Peck!''. ''Poochyena ontwijk!''. Baf. De Poochyena is K.O. ''Goed gedaan hoor!'', zegt de jongen, terwijl hij Poochyena terug in zijn pokeball doet. ''Nou, je hebt het goed gedaan'', zegt Olivia, en ze steekt haar hand uit. ''Ja, jij ook'', zegt de jongen, en hij schudt haar hand. ''Weet je, meeste mensen komen naar Mossdeep om een Wailmer te vangen...jij ook?'', vraagt de jongen. ''Ach, ik weet het niet, ik kwam voor het festival, maar das al voorbij'', zegt Olivia. ''Nou, ik moet naar het pokemon center...veel succes!'', roept de jongen, en hij verdwijnt uit het zicht. ''Nou, je hebt deze pokemonbattle in ieder geval overleeft'', zegt Olivia. ''Prie!''. ''Ja, en het was heel goed!'', zegt Olivia lachend.

[thijs]

Akemi kijk boos vanuit haar mooie gezichtje, voor haar loopt Miraku, het enige wat ze zien is bos, bladeren stenen en jonge plantjes. "Ik zei toch dat we verdwaalt waren" zegt Akemi betweterig. "O ja hoor, wie wilde er ookal niet de weg vragen omdat de man er eng uit zag" moppelt Miraku. "Geen commentaar, als een toekomstig top model moet je gewoon heel erg voorzichtig zijn!" zegt Akemi boos. "Laten we ergens rusten, mijn voeten doen pijn en mijn schouders vermoorde me die zware schouders tas ook!" Miraku gaat op een omgevallen boomstam zitten. "Ga zitten dan" zegt hij chagerijnig. "Je moet eerst mijn plek goed ontsmetten dat weetje toch, en daarna leg je een zakdoekje op de plek waar ik wil gaan zitten, je bent hier in een bos je weet nooit wat er overheen heeft gelopen" ratelt Akemi. "Oke, dan blijf je staan" zegt Miraku simpel. "hmpf" zegt Akemi en zet haar hoofd omhoog, en legt een klein dekentje op de boomstronk en gaat er op zitten. ze haalt een Loveball met een roze diamantje uit haar schouder tas en gooit die op de grond. "Kom maar Vulpix" zegt ze zacht. op de bladervloer van het bos komt een Prachtige vuplix, niet zo maar een Vulpix, maar deze is Geel van kleur. "Vulpix" zegt de Vulpix tevreden. "Hier, je moet oppassen waar je loopt het is vies hier" zegt Akemi, en bind de vulpix stukjes stof om haar voetjes. "Ga Cyndaquil!" Roept Miraku uit de pokébal komt een Vrolijke Cyndaquil gesprongen. "Cyndaquil!" zegt hij stoer.

Akemi gaat dicht bij Miraku zitten. "Gezllig he" zegt ze zacht. "Zeg Akemi" zegt Miraku en schuift een stukje op. "Weet je waarom je mijn type niet bent!? je praat veel te veel, je geeft veel te veel om je uiterlijk je bent veel te ijdel en je geeft te veel om mode, al die dingen zijn nutteloos en ombelangrijk!" Akemi springt boos op "weet je waarom jij mijn type niet bent!?" zegt ze kwaad. "Nee, en intereseert me niet" zegt Miraku. "Nou maar, heey! dat is niet eerlijk!" zegt ze met haar handen over elkaar geslagen. "Kom Vulpix we gaan verder" zegt ze uiteindelijk en Cyndaquil samen met Miraku sloffen achter ze aan. Na een stukje wandelen van ongeveer een kwartiertje slaalt Miraku de takken weg en achter het bos ligt een meer waar een Witte stad op gebouwt is! "Beschaving!" roept Akemi en rent het heuveltje af gevolgt door de pokémon. "Je hebt een boot nodig om naar de overkant tekomen" zegt Miraku als hij eindelijk de water kant nadert. "Daar was ik ook nog wel achter gekomen, en trouwens zie je wel dat we de goede kant op liepen, dankzij mij is alles goed gekomen!" "We moeten een veerboot of iemand zoeken die ons naar de overkant kan brengen. Akemi huppelt weg en stopt bij een grote dure jacht. "Zeg meneer, ik heb hier een briefje van 20 euro kunt u ons even bij de stad afzetten?" Miraku sleurt haar hardhandig mee en lopen naar een jongen van ongeveer hun leeftijd. "hij wil ons gratis naar de overkant brengen" zegt Miraku blij. "Hoe dan ik zie geen boot?" "Ga lapras!" zegt de jongen. "Waauw een lapras!"roept Miraku uit. "Gaaf zeg!" "Bedankt'' zegt de jongen. Ook Cyndaquil en Vulpix geven een vrolijke kreet. Miraku en de jongen klimmen op de lapras gevolgt door de pokémon. "Je denkt toch zeker niet dat ik daar op ga" zegt Akemi "Waarom nou weer niet? hij is vast goed gewassen hoor" zucht Miraku. "Dat zal best, daar maak ik me niet druk om, maar ik wil geen natte voeten krijgen in me witte schoentjes en me witte rokje" zeurt Akemi. De jongen steekt zijn hand uit en Akemi neemt zijn hand aan, kijkt omhoog recht in zijn ogen, ze glimlacht en kijkt omlaag en stapt toch op de lapras. met een snelle vaart varen ze naar de overkant.

[miraku]

Na nog geen minuut waren ze al over het stille water heen. Miraku sprong behendig van de lapras af. 'Miraku,je vergeet iemand!' riep akemi met een beetje sarcasme in haar stem. Miraku zuchte en tilde Akemi van de lapras af. 'kijk naar de zon,Miraku!' riep ze plots. Miraku stilde zijn hoofd op en keek naar een goud paarse lucht en verschillende pidgey's en tailows vlogen vreedig rond vlogen. Een kleine glimlach verscheen op Miraku's gezicht en Akime drukte zich nog dichter tegen hem aan. 'ARG' schreeuwde Miraku die zich zelf liet vallen op de grond,Akime giegelde. 'Nou,opstaan.Ik heb mijn schoonheids slaapje nodig' zei ze. Miraku zuchte en wees naar een groot gebouw waar van uit elk kantoortje het licht nog aan stond. 'Daar achter zal wel een pokémon center zijn' mompelde hij.

[Yuna Sama]

Yuna zit samen met Garnet in haar boomhut een foldertje te lezen over Pokémon wedstrijden... Ze hoopt dat haar lieve Garnet ooit mee zal doen aan een van die wedstrijden... Ze is er van verzekerd dat zij zal winnen... Ze staan op het punt om Hoenn te verkennen alleen kennen ze de weg niet en ze hebben ook geen kaart... Yuna, Garnet, roept Yuna's moeder, Het eten is klaar... Ze klimmen de hut uit en rennen naar huis... Ze smullen lekker van de heerlijke worsten-en sausijze broodjes... Het valt Yuna op dat Garnet vandaag bijzonder veel trek heeft en vraagt zich af of ze haar gister wel ff alleen had moeten laten met die Venusaur... Na het eten gaan ze naar bed... Morgen is het zover, zegt Yuna tegen Garnet, en ze valt in slaap... De volgende dag zijn ze al vroeg wakker... Yuna had haar rugzak al ingepakt en ze staan op het punt te vertrekken... Dan komt haar moeder aangelopen... Oh Yuna ik ga je toch zo missen, zegt ze, Wees alsjeblieft voorzichtig... Het is gevaarlijk buiten de stad... Maak je maar geen zorgen mam... Ik red me wel, zegt Yuna wanneer ze zichzelf probeert los te wurmen uit haar moeders armgreep... Dan vertrekken ze naar Lilycove... 't is hier mooi he Gernet... Garnet maakt Roselia geluidjes... Ze komen aan bij Lilycove City... Wauw... Veel water, zegt Yuna en ze kijkt wat rond... Nou zullen we dan maar eerst kijken of ze hier wat leuks hebben? Garnet maakt blije Roselia geluidjes...

[Lynniana Densetsu]

Het was een regenachtige dag.
De zon verschool zich achter de grote grijze wolken, en vandaag ging ik met mijn vader mee naar een van de grotten van Mossdeep City. Hij moest daar onderzoek doen voor Pokémon fossielen.
We daalden het stenen trapje af, in onze regenkleding, en kwamen in het lage water te staan, dat hoger was dan normaal door de regen die met bakken uit de lucht kwam vallen.
We liepen een eindje door, tot we bij een ingang aankwamen, die we binnen liepen.
Ik deed mijn capuchon af, maar alsnog waren mijn lange blonde haren nog steeds doorweekt.
"Kom je mee, Lynniana?" Vroeg mijn vader, die al begon te lopen. "Pas een eindje verderop doe ik mijn onderzoek, dit deel heb ik al helemaal onderzocht."
"Goed," Knikte ik, en ging naast mijn vader lopen. "Heb je eigelijk al wat gevonden?"
"Niet veel, alleen een paar kleine restjes."
"Jammer..." Zei ik teleurgesteld.
Mijn vader klopte me op mijn schouder. "Ik denk dat ik vandaag wel wat vind. Vooral met jouw hulp."
Mijn gezicht klaarde weer op, en ik omklemde het kleine schepje stevig met mijn hand.
Even later stopte mijn vader op een plek.
"Hier gaan we graven!" Zei hij.

We waren druk aan het graven, ik zo'n twee meters van mijn vader vandaan.
Ineens hoorde ik een krabbelend geluid. Ik keek op, het leek van links van me te komen, maar zag niets, en staarde alleen maar een donkere gang in.
Ik haalde mijn schouders op, en ging verder.
Weer was er dat krabbelende geluid, maar daarachter ook gepiep.
Ik stond nieuwschierig op. Ik keek mijn vaders kant op, maar die was erg druk bezig, dus ik besloot hem er niet mee te storen.
Ik liep in mijn te grote, fel gele, regenjas, met nog steeds het schepje in mijn handen, en liep de donkere gang in.
Ik hoorde weer de dezelfde geluiden.
"Het lijkt wel een Pokémon!" Fluisterde ik tegen mezelf.
Ik liep voorzichtig verder, en zag ineens schaduwen, en toen zelfs vuur!
Ik rende zonder erbij na te denken er naar toe, en zag een kleine vogel achtige Pokémon.
"Een Torchic!" Gilde ik.
De Pokémon, die een Torchic was, keek geschrokken op, ging beschermend voor een gespleten rots staan, en keek me argwanend aan.
Ik knielde neer, reek met mijn hand naar het hoofdje van de Torchic, en streelde die.
"Hallo," Zei ik met een glimlachje. "Ik heet Lynniana. Wie ben jij?"
De Torchic keek me aan, en riep "Torchic!", alsof hij verstond wat ik zei. Toen keek hij me hulpzoekend aan, sprong voor de gespleten rots vandaan, en wees met zijn snaveltje een eindje naar boven in de spleet.
Ik volgde de richting, en zag iets zitten, het leek wel op een steen.
Ik omklemde die met mijn vingers van beide handen, en trok met alle macht.
Toen dat niet werkte, stond ik op, trok weer, en deed een paar stappen naar achteren.
Er klonk een klingend geluidje, en ik had de steen in mijn handen.
Die was grijs, maar had op een een of andere manier, toch iets anders dan gewone stenen.
De Torchic sprong ineens op mijn arm, bekeek de steen, en keek me toen bewonderend aan.
"Wil je met me mee gaan, naar mijn vader?" Vroeg ik hem. "Dan kunnen we naar huis, en die steen bekijken.
Ineens hoorde ik de stem van mijn vader bezorgd roepen.
"Lynniana! Lynniana, waar zit je!?"
"Laten we maar snel zijn..."
Ik nam een flinke pas, en kwam bij mijn vader aan, met Torchic nog steeds op mijn arm.
"LYNNIANA!" Riep hij, en omarmde me.
"Wil je nooit meer zomaar weg lopen?" Vroeg hij me. Ineens merkte hij de Torchic en de steen op.
"Huh?" Hij keek me vragend aan.
Ik vertelde hem het hele verhaal, en toen in klaar was, gingen we naar huis...

Ik lag in bed, met Torchic naast me, en we waren samen herrineringen aan het ophalen.
Dat was nu al weer vijf jaar geleden, ik was toen nog maar acht, en dat was de dag en het moment dat Tenya en ik beste vrienden werden.
De steen bleek een Everstone te zijn, een Pokémon-steen die zorgt dat Pokémon niet verder kunnen evolueren, en Tenya had die nog steeds.
Ik had er toen een kettingkje van gemaakt, en hem die omgedaan, want Tenya wilde beslist niet evolueren.
"Laten we nu maar gaan slapen, Tenya." Zei ik gapend.
"Torchic, tor..." Zei hij zacht.
Na ongever een kwartiertje wakker gelegen te hebben, vielen we beide in slaap.

[Ayumi Mitsuharu]

Pokémon zijn altijd belangrijk geweest in mijn leven, misschien wel belangrijker dan de mensen die ik ken, hoewel er een paar zijn waar ik wel mee overweg kan. Maar goed, weer terug naar de Pokémon. Wanneer het op Pokémon aankomt ga ik voor de schattige types, of dat nu aan mijn uiterlijk is af te leiden of niet. Ja, ik houdt van zwart en Umbreon vind ik een werkelijk schitterende Pokémon, maar voor de rest moet ik het er niet van hebben. Maar om welke vreemde rede dan ook, tref ik altijd de lastige types op het Pokémon-front. Neem nou mijn, pikachu, Akuma. Gevangen tijdens mijn reis naar Forree City en opgevoed in mijn eigen woonplaats Mossdeep city. Een schat om te zien, met helderblauwe ogen en een lief kuifje op haar voorhoofd. Maar Akuma betekent "Demoon" in het Japans en die naam heeft ze niets voor niets: Ze gedraagt zich als de duivel in eigen persoon. Het heeft me jaren gekost om haar te temmen en haar vertrouwen te winnen en nog altijd is ze een lastpak van jewelste. Gelukkig vertrouwt ze me nu en zijn we vrienden, maar ze heeft me wel doen voelen alsof ik bejaard ben, en dat op mijn 15e.
Nu je wat meer over mij weet, lijkt het me passend om mijn verhaal hier te beginnen. Bij het begin, mijn allereerste Pokémonreis. Met Akuma, welisaar, want daarvoor waren mijn reizen nog minder dan totaal niet interessant...

"Akuma!" Geïrriteerd keek ik mijn blauwogige Pikachu aan, die terugkeek alsof er niets aan de hand was. "Ik heb je al voor duizend keer gevraagd om uit mijn kledingkast te blijven en dat heb je braaf gedaan, maar die haarassecoires staan je nu niet bepaald beter dan mijn kleren!" Ik liep naar haar toe en griste de elastiekjes met zwarte kralen van haar oren.
"Pi Pika!" zei ze verwijtend.
Ik stak mijn tong naar haar uit. "Het is maar goed dat we bijna weggaan, dan zullen mijn spullen jou, en daarmee mij dus ook, niet meer tot last zijn." Ik keek nog één keer in de spiegel. Met mijn zwarte haren en de donkere kleding hoopte ik de meeste mensen op afstand te houden: Gezelschap was een van mijn minst favortiete dingen, op het gezelschap van Pokémon na.
"Ayumi!" hoorde ik mijn moeder beneden roepen. "Mocht je nog voor mrogen weg willen, grijp dan nu je kans!" Ze klonk echt als zo'n reclamepersoon op TV.
Ik zuchtte. "Nou Akuma, daar gaan we dan," zei ik. Ik pakte mijn rugzak van de stoel, en liep mijn kamer uit. Mijn allereerste Pokémonreis stond op het punt te beginnen, en ik was dan ook bloednerveus. Maar, met Akuma bij me, die me al een hoop ervaring met Pokémon had opgeleverd, wist ik dat ik het aankon.

---

TADAA XD; M'n eerste stukje... Thiz wat vaag, maar ik probeer een andere schrijfstijl uit- namenlijk de Ik-stijl, en het valt me nog mee =3

btw, Lynn, I wuf ur story je schrijfstijl gaat echt vooruit! YOU GO GIRL!

[Lynniana Densetsu]

"Beep, beep!"
Ik opende mijn slaperige ogen, en wreef het slaapzand eruit.
"Beep, beep!"
"Jaha..." Mompelde ik, ik kwam overeind, tastte naar het plankje dat boven mijn bed aan de muur vast zat, en drukte op het kleine ronde knopje van mijn wekker, die de vorm had van een Pokéball.
Ineens hoorde ik een vertrouwd opgewonden gepiep naast mijn bed.
"Hoi Tenya." Zei ik met een glimlach.
"Torchic, tor, tor!" Riep Tenya, terwijl hij continu op en neer bleef springen.
Ik zwaaide mijn benen uit mijn bed, en stond toen op.
Tijd om me klaar te gaan maken voor mijn allereerste Pokémon reis!

Een beetje nerveus liep ik door de stad, Mossdeep City, heen.
Tenya wandelde vrolijk naast me; zo te zien was hij niet zenuwachtig!
Ik had net mijn ouders uitgebreid gedag gezegt, en ik was nu op weg naar de Lapras Express, dat was een organisatie in de stad, je kon dan op de rug van een Lapras naar Sotopools City, of naar Lilicove City heen varen.
Maar eerst ging ik naar mijn allerbeste vriendin, Jane, ik kwam op het idee om met haar samen te reizen.
Uiteindelijk kwam ik bij haar huis aan, en toen ik net aan wilde kloppen, ging de deur open, en kwam Jane naar buiten gestapt.
"Lynniana!?" Riep ze verbaasd uit. "Wat doe jij hier nog? Ik had gedacht dat je allang op de rug van een Lapras zat."
"Nou, kijk, eh..." Ik zocht de woorden bij elkaar. "Ik wil je wat vragen."
"Vragen? Goed, maar dan ergens anders."
We liepen naar een klif, waardoor we uitkeken op de kalme zee rondom de stad.
Ik richtte me tot Jane.
"Zullen we samenreizen?" Vroeg ik.
Jane keek me eerst uitdrukkingloos aan, trok toen een wenkbrauw op, en keerde zich mij de rug toe.
"Eeh, nee, ik denk 't niet."
Mijn ogen puilde haast uit. "Nee?"
Ze kuchtte even ongemakkelijk. "Nee, we moeten allebei onze eigen reis voort zetten."
Ik zweeg even.
"Naja... Tja... Goed dan. Misschien heb je wel gelijk."
"Fijn zo." En Jane liep zonder nog iets te zeggen weg.
Tenya sprong vanaf een steen op mijn schouder.
"Snap jij er iets van, Tenya?" Vroeg ik aan mijn Torchic.
"Torchic..." Tenya schudde zijn hoofd.
"Het zal wel dan."
Ik schudde het gene wat net gebeurd was van me af, en liep regelregt naar het gebouw van de Lapras Express.

Ik stapte naar binnen.
Tientallen trainers stonden in het gebouw, in verschillende rijen verdeeld, aan het wachten tot ze zich konden inschrijven.
Ik sloot aan, aan de tweede rij van links, achter een meisje met zwart haar, en een Pikachu op haar schouder.
"Cool!" Dacht ik, terwijl ik de Pikachu bestudeerde vanaf de achterkant. "Ik wou dat ik een Pikachu had. Misschien dat ik er ooit eentje vang...?"
Zo bleef ik een tijdje in gedachten staan, wachtend tot mijn reis eindelijk zou beginnen...

Offtopic
Dat wa smijn 3e stukje dus ;D

En thanks Ayumi!!!! ^,^

[Ayumi Mitsuharu]

Een beetje geïrriteerd tikte ik met mijn voet op de grond. Ik stond al een redelijke tijd te wachten om me in te schrijven voor de Lapras Express, maar het wilde niet opschieten- het duurde minstens 10 minuten voordat iedereen weer een plaats naar voren kon doen in de rij. Bovendien begon Akuma behoorlijk ongeduldig te worden, en dat betekende meestal niet veel goeds.
"Doe me een lol en gedraag je," mompelde ik tegen haar.
Akuma keek me schuin aan vanaf mijn schouder. "Pi Pikachu..." mompelde ze als antwoord, en ze wenkte (heel subtiel, maar niet heus) naar degene die achter me in de rij stond.
Ik kon het niet laten ook even achterom te kijken, toch wel nieuwchierig hoewel ik het niet zo beleefd vond overkomen. Achter me stond een meisje met blonde haren en een blauwe band in haar haren. Het viel me op dat ze ook een Pokémon op haar schouder droeg, maar dan een Torchic en geen Pikachu, zoals ik. Torchic behoorden wel tot een van mijn lievelingsPokémon; Ze waren schattig en sterk en, wanneer je ze goed trainde, ook erg trouw. Het viel me op dat ze met een dromerige blik naar Akuma zat te staren, zich niet echt realiserend dat ze was opgemerkt door de eigenaresse. Ik begreep nu wel waarom Akuma zich ongemakkelijk had gevoeld.
"Kijk maar uit, van al dat zweverige gedoe vlieg je nog weg." Ik kon het, natuurlijk, weer niet laten commentaar te geven.
Een beetje verstoord keek het meisje me aan. "Sorry, wat zei je?" vroeg ze.
"Laat maar zitten." Ik haalde mijn schouders op. "Ik houd er niet zo van als mensen naar me staren, Akuma nog minder en die wordt gevaarlijk in zo'n geval." Ik draaide me weer om. "Het is maar een waarschuwing."
"O, het spijt me!" riep het meisje uit. "Dat wist ik niet! Ik houd gewoon heel erg van Pikachu's, zie je, en die van jou heeft van die prachtige blauwe ogen..." ze stak haar hand uit naar Akuma, die haar tanden ontblootte.
"Ja, maar veel meer dan prachtige ogen en een kuifje is deze ook niet," zei ik. "Ja, een kreng misschien."
"Werkelijk?" vroeg het meisje. "Wat vreemd, dat zou je niet zeggen..." Maar toen ze Akuma's tanden opmerkte trok ze wel gauw haar hand terug.
"O nee?" vroeg ik grijnzend. "Trouwens, jouw Torchic kan er ook mee door."
Het meisje piepte opgewonden. "Dank je!" zei ze stralend. "Ze heet Tenya en is echt helemaal geweldig, als je begrijpt wat ik bedoel. We kennen elkaar al jaren en we zijn sinds die dag vrienden!"
"Akuma en ik kennen elkaar ook al een redelijk lange tijd, maar echt vrienden zijn we pas sinds... een minder lange tijd."
"Een moeilijke, zeker?" Het meisje knikte meelevend.
"Behoorlijk."
"Ze was vast moeilijk te trainen, dan!"
"Wat denk je zelf?" Ik zuchtte. Met mensen praten hoorde niet bij mijn top 10 van favoriete bezigheden.
"Hé, wat is jou naam?" vroeg het meisje. Ze klonk behoorlijk opgewonden, maar ik wist niet of ik daar blij mee moest zijn. "Ik ben Lynniana Densetsu, ik ga mijn Pokémonreis vandaag beginnen!"
Ik aarzelde even. "Ayumi," zei ik toen met tegenzin, "Ayumi Mitsuharu..."
"Leuke naam, Ayumi!" zei Lynniana vrolijk. "Klinkt Japans!"
"De rede daarvoor zal wel zijn dat het ook Japans is."
Maar Lynniana luisterde geloof ik niet echt naar me. Ze was druk bezig met het kijken naar haar Torchic, Tenya als ik me niet vergiste.
Akuma en ik keken elkaar aan. "Het lijkt erop dat dit watleuks gaat worden," zei ik zachtjes, zodat Lynniana het niet zou horen.
"Pika!" Akuma knikte.
Fronsend keek ik haar aan. "Dat was dus sarcastisch bedoeld, Akuma, sar-cas-tisch, als je dat woord kent."
"Hé, hé, Yume!"
"Droom?"
"Als jij het zegt- Waarom nemen we niet samen een Lapras? Dat wordt vast gezellig en bovendien scheelt het veel tijd!" Lynniana keek me hoopvol aan.
Ik knipperde met mijn ogen. "Nou, om eerlijk te zijn-"
"Volgende, graag." Ik zag dat het inmiddels mijn beurt was, maar in plaats van ikzelf stapte Lynniana naar voren.
"Er kunnen toch twee mensen, op een Lapras, nietwaar?" vroeg ze.
De man achter de balie knikte. "Natuurlijk."
"Twee kaartjes dan, graag!" Lynniana knikte naar mij. "Voor mij en voor Ayumi, als dat kan!"
En voor ik het wist had ze me al meegesleept naar de Lapras.

offtopic
Le stukje numméro 2... en nee ik ben niet goed in Frans

^^ Anytime, by the way (mail je morgen denk ik pas, want hotmail verrekt het weer es =_=)

[Avaya Jewel]

Tring....tring....tring...!

Voor de zoveelste keer deze ochtend ging de telefoon van The Dragonfly Inn. Met een zucht hees ik mezelf uit de comfortabele leren stoel, waarin ik had zitten lezen, en nam de blauwe telefoon op:" The Dragonfly Inn, met Avaya. Hoe kan ik u helpen?"
Een bekakte stem van een bejaarde man klonk aan de andere kant die meteen begon te praten en de komende tien minuten niet meer stopte.

Nadat ik alles netjes had afgehandeld, de man had een kamer gewild voor hem en z'n bloemetje - ehm, z'n vrouw - in de tweede week van de herfstvakantie, kwam net mijn grootse bron van irritatie de trap af paraderen. Mijn zus Ethera, de leidster van The Dragonfly Inn, geheel netjes gekleed in een roze blouse en smetteloze witte rok.

"En hoe is met jou op deze schitterende dag?", vroeg ze met een stralende witte tanden glimlach. Ik was niet enthousiast over deze ochtend als zij, mede omdat ik voor de zoveelste ochtend deze week m'n bed was uitgehaald omdat deze keer een toilet was overstroomd, en antwoorde dus met alleen:"Het regent.", en knikte met m'n hoofd naar buiten waar het inderdaad stortregende.
Maar haar humeur was niet te kapot te krijgen en ze ging gewoon vrolijk verder:"Heb je lekker geslapen, Avaya lieverd?" Denkend aan vanochtend was mijn antwoord deze keer alleen maar een korte grom.
Terwijl mijn zus, nog steeds vrolijk, op trippelende hakjes door liep naar de keuken om te ontbijten, wist ik opeens de oplossing voor mijn grote probleem. Ik wist dat ik het niet lang meer zou uithouden, de Inn opzichzelf was niet zo erg, maar het gene wat daar altijd was - lees mijn zus - was iets waar ik niet langer meer tegen kon.
Opeens was mijn hele hoofd opgeklaard, en veegde ik mijn blonde haren uit mijn gezicht en keek ik met mijn goud amberen ogen heel anders de wereld in.
Ik liep naar de keuken, waar mijn zus net een stuk geroosterd brood tussen haar roze gestifte lippen deed, en ik de bom liet vallen...
"Nightshades controle in het PokémonCentre moet nu wel voorbij zijn." Ze keek me aan met haar zorgvuldig opgemaakte bruine ogen. "Ik ga mijn tas inpakken, en daarna ga ik haar ophalen. Vandaaruit loop ik door naar de Pidgeot Express, en ik ben niet van plan snel terug te komen."
Ik draaide me om, en hoorde achter me een stuk brood op een bord vallen en daarna het getrippel van de bekende hakjes achter me aankomen. Ze begon heel druk tegen me te praten, waarvan ik het meeste niet kon verstaan - als mijn zus boos wordt begint ze te praten met een piepstemmetje -, en terwijl ze dat deed, liep ze achter me aan de trap op terwijl ik naar mijn kamer liep en begon in te pakken.

Toen ik klaar was, met regenjas en alles d'r op en d'r aan, liep ik weer naar beneden, gaf mijn zus een zoen op haar wang en een dikke knuffel, en wilde vertrekken. Opeens hoorde ik mijn zus d'r normale stem:"Doe je wel voorzichtig in je eentje, ik weet dat je al volwassen bent enzo, maar je blijft toch mijn kleine zusje." Ik draaide me om en knuffelde haar nog eens, blij dat ze even uit haar boosheid stapte, en beloofde dat ik voorzichtig zou zijn en haar vaak zou bellen en schrijven.
"Doe je best, wordt de beste Pokémon waarnemer die er is!", riep ze me achterna terwijl ik over het pad liep op weg naar de stad. "Zal ik doen!" riep ik terug. Een gedachte kwam bij me op, Soms, als ze zo is hou ik wel van haar, ik zou haar dan best kunnen missen, soms...
En toen ging ik op weg, door de wonderlijke wereld van Pokémon.

OffTopic: Nou dit was mijn eerste poging, is niet fantastisch maar het gaat er volgens mij wel mee door.

Dikke knuffels

Avaya ;D